Medical Centre
Door: willeke zeilemaker
Blijf op de hoogte en volg Willeke
10 Januari 2013 | Kenia, Mombassa
Eindelijk naar Blessed Camp
5 januari
Peter Ochiel reed me naar Blessed Camp. Eindelijk.
Rustig nam hij de drempels en behendig ontweek hij de holen en putten zonder deksels.
Daar lag de ferry. Verboden foto’s te maken tot aan de overkant.
Het was een korte oversteek.
Na het aanmeren was het een bonte boel. Iedereen droeg allerlei waar op het hoofd of op de fiets. Soms torenhoog. Een vrouw kon nog net haar 2 kinderen voor een vrachtwagen wegtrekken.
Langs de weg lag vooral veel plastic afval. Er was geen grassprietje te zien, maar 4 broodmagere koeien leken tussen het plastic te grazen. Houten bedden ,gebruikte autobanden, het is allemaal te koop . Er mag verderop 100 km per uur gereden worden. Peter toeterde vaak als er mensen liepen of fietsten. Dit is gewoon hier en bedoeld als waarschuwing. Hij minderde gelukkig op tijd vaart. Hij rijdt save.
Peter had nog iets af te handelen in Twaayf, een ander project van Doingoood.
Vandaar rechtstreeks naar Fibi en Leonard in Blessed Camp in Msambweni.
Bomen, gras, mooi groen, huisjes van rood brokkelig steen, bij elkaar gehouden door ijzerdraad of dikke takken, met een suikerrieten (?) dak of daken van golfplaten. Koeien, die in het gras graasden!
Leonard is de hoofdleraar en de enige leraar in Blessed Camp.
Buurmeisje Betty van ongeveer 4 jaar en haar vriendje Hassin kwamen jambo, jambo roepend en zwaaiend op me af. Jambo =hallo. Een mzungo (blanke) is hier een bezienswaardigheid.
Geiten, kippen, katten, alles loopt hier vrij rond om het huis.
Fibi is erg aardig en hartelijk.
Ik heb het rijk alleen op de slaapkamer. De vrijwilliger die zou komen, komt niet.
Mijn getraliede raam heeft uitzicht op een mangoboom en een bao-bab boom (apenbroodboom)
In de middag bracht Fibi me naar het strand. Veel lachende kinderen onderweg…en dan zie je tussen de palmen door de het witte smalle strand, en het brede stuk strand met op veel plaatsen zeewier en drooggevallen bijzondere boten. Dan nog behoorlijk ver weg, de blauwe Indische Oceaan.
Een roze krab rende op hoge poten, zijwaarts van me weg.
S ’Avonds gegeten met Leonard en Fibi.
Om bij de douche te komen, moet ik via een open binnen plaatsje. Hier woont Mama Betty en Betty.
De douche vind ik best spannend zo in het donker. Want in het donker komen alle “little animals”.
In een gat worstelde een spin in haar potdicht gesponnen web….jakkie!
Die hield ik goed in de gaten…Opeens schoten er 2 als hagedis uitziende beestjes op een balk schuin boven me tevoorschijn. Ze hadden kleine plakhandjes en uitpuilende oogjes, waarmee ze me lieflijk observeerden. Schattige beestjes. Lizzards? Die zoek ik op.
Fibi lachte zich een kriek toen ik ze “my little friends” noemde. En toen ik zei dat ik van frogs hield, kwam ze niet meer bij.
Maar toen terug op mijn kamer …de eerste kakkerlak of tor…ik wist het niet en wilde het niet weten…
Gauw onder de klamboe en niet meer aan denken…
Zondag 6 januari:
Met Fibi naar de Church of Action Ministry.
Dit was een hele belevenis en bijzonder om mee te maken. Met nog een speciale meeting duurde het 4,5 uur.
Er werd vol overgave gepreekt, gebeden, gezongen en gedanst.
In de avond een duizendpoot van 15 cm lang en 1,5 cm dik op het toilet tegen gekomen.
Za Za de kakkerlak schoot onder een bed. Zijn kakkerlakken wel zo snel?
3.30 uur: De moslims lieten hun gebeden over Blessed Camp galmen.
Hier wonen christenen en moslims.
7 januari:
De 1 e dag dat ik vrijwilligerswerk ga doen. Hier is het tenslotte allemaal om te doen.
Newton haalde me op en bracht me naar Medical Centre, een kleine dokterspost, bemand door een arts en 2 verpleegkundigen.
Solomon is de verpleegkundige die ik mocht assisteren.
Een jongetje met een brandwond en 4 bejaarden met leprawonden.
Solomon liet me de spullen voor de behandeling zien en deed het voor.
Ik had meer mensen verwacht . En er was niemand met zandluizen gekomen.
We gingen op bezoek, bij een meneer met lepra wonden en zandluizen (jiggers).
Solomon deed de behandeling in een hurkhouding. Ik hield tijdens het verbinden de benen omhoog zodat hij er goed bij kon.
De mensen zijn vriendelijk en dankbaar. Soms merk je dat het pijn doet, maar dit laten ze niet snel merken.
Op maandag en donderdag is het Medical Centre open.
In de school is ook de naaiklas voor de moeders. Fibi en de leraar Monassi waren aanwezig en verder niemand. Pas veel later begreep ik dat er geen stof was en dat het er maandag weer is. Dan worden er schooluniformen voor de kinderen gemaakt. Lichtblauw met grijs.
In de middag toch nog maar even naar de zee. Het is alsof ik in een film loop.
Voor de huisjes zitten de moeders en kinderen op de grond. De kinderen in armoedige vaak gescheurde kleding, springen blij op als ze me zien. “Jambo, jambo”, roepen ze. Sommigen vragen om “sweets”, welke ik niet bij me heb. En als ik de slechte gebitjes zie, dan vraag ik me af of ik het ze ooit wel zal geven… De 10 tandenborstels die ik mee heb genomen, zal Leonard geven aan de armste kinderen… De door vrienden en collega’s met liefde gegeven kleertjes idem dito…Komen ze bij hen terecht?
Geitjes, kippen ,koeien met een bult op hun schouders.
Ik stel me zo voor dat de bult dezelfde functie heeft als bij een kameel.
Tussen de mangobomen werd gewerkt door een man, en er hingen wat jongens van een jaar of 18. De man was bezig met het uitbeitelen van een kano. Gemaakt uit één stuk, van de mangoboom. Een hoge houten kano. Een zelfde boot, als de boten, die op het brede strand liggen.
Als ik het goed begrepen heb, is de kano over een week af en heeft hij er dan 10 dagen over gedaan.
Niets langs dit pad, heeft ook maar iets weg van Nederland.
Door alle te verwerken indrukken, was ik in de avond vergeten mijn deur dicht te doen. En dit is nodig om “the little animals” te weren.
Ik deed het licht aan, en daar snelde een giga-duizendpoot richting een bed om er onder te kruipen. Ik pakte mijn schoen en liet hem stoppen. Een duizendpoot krult zich gedeeltelijk open houdt zich dood als je hem aanraakt. Op mijn schoen bleek Za Za de kakkerlak te zitten. Net niet op mijn duim.
Door het kabaal dat ontstond kwam Fibi aansnellen en werkte ze beiden diervriendelijk naar buiten.
Eindelijk slapen…totdat de klamboe naar beneden viel, en als toegift waaiden de gebeden van de moslims de kamer binnen.
Morgen naar school.
5 januari
Peter Ochiel reed me naar Blessed Camp. Eindelijk.
Rustig nam hij de drempels en behendig ontweek hij de holen en putten zonder deksels.
Daar lag de ferry. Verboden foto’s te maken tot aan de overkant.
Het was een korte oversteek.
Na het aanmeren was het een bonte boel. Iedereen droeg allerlei waar op het hoofd of op de fiets. Soms torenhoog. Een vrouw kon nog net haar 2 kinderen voor een vrachtwagen wegtrekken.
Langs de weg lag vooral veel plastic afval. Er was geen grassprietje te zien, maar 4 broodmagere koeien leken tussen het plastic te grazen. Houten bedden ,gebruikte autobanden, het is allemaal te koop . Er mag verderop 100 km per uur gereden worden. Peter toeterde vaak als er mensen liepen of fietsten. Dit is gewoon hier en bedoeld als waarschuwing. Hij minderde gelukkig op tijd vaart. Hij rijdt save.
Peter had nog iets af te handelen in Twaayf, een ander project van Doingoood.
Vandaar rechtstreeks naar Fibi en Leonard in Blessed Camp in Msambweni.
Bomen, gras, mooi groen, huisjes van rood brokkelig steen, bij elkaar gehouden door ijzerdraad of dikke takken, met een suikerrieten (?) dak of daken van golfplaten. Koeien, die in het gras graasden!
Leonard is de hoofdleraar en de enige leraar in Blessed Camp.
Buurmeisje Betty van ongeveer 4 jaar en haar vriendje Hassin kwamen jambo, jambo roepend en zwaaiend op me af. Jambo =hallo. Een mzungo (blanke) is hier een bezienswaardigheid.
Geiten, kippen, katten, alles loopt hier vrij rond om het huis.
Fibi is erg aardig en hartelijk.
Ik heb het rijk alleen op de slaapkamer. De vrijwilliger die zou komen, komt niet.
Mijn getraliede raam heeft uitzicht op een mangoboom en een bao-bab boom (apenbroodboom)
In de middag bracht Fibi me naar het strand. Veel lachende kinderen onderweg…en dan zie je tussen de palmen door de het witte smalle strand, en het brede stuk strand met op veel plaatsen zeewier en drooggevallen bijzondere boten. Dan nog behoorlijk ver weg, de blauwe Indische Oceaan.
Een roze krab rende op hoge poten, zijwaarts van me weg.
S ’Avonds gegeten met Leonard en Fibi.
Om bij de douche te komen, moet ik via een open binnen plaatsje. Hier woont Mama Betty en Betty.
De douche vind ik best spannend zo in het donker. Want in het donker komen alle “little animals”.
In een gat worstelde een spin in haar potdicht gesponnen web….jakkie!
Die hield ik goed in de gaten…Opeens schoten er 2 als hagedis uitziende beestjes op een balk schuin boven me tevoorschijn. Ze hadden kleine plakhandjes en uitpuilende oogjes, waarmee ze me lieflijk observeerden. Schattige beestjes. Lizzards? Die zoek ik op.
Fibi lachte zich een kriek toen ik ze “my little friends” noemde. En toen ik zei dat ik van frogs hield, kwam ze niet meer bij.
Maar toen terug op mijn kamer …de eerste kakkerlak of tor…ik wist het niet en wilde het niet weten…
Gauw onder de klamboe en niet meer aan denken…
Zondag 6 januari:
Met Fibi naar de Church of Action Ministry.
Dit was een hele belevenis en bijzonder om mee te maken. Met nog een speciale meeting duurde het 4,5 uur.
Er werd vol overgave gepreekt, gebeden, gezongen en gedanst.
In de avond een duizendpoot van 15 cm lang en 1,5 cm dik op het toilet tegen gekomen.
Za Za de kakkerlak schoot onder een bed. Zijn kakkerlakken wel zo snel?
3.30 uur: De moslims lieten hun gebeden over Blessed Camp galmen.
Hier wonen christenen en moslims.
7 januari:
De 1 e dag dat ik vrijwilligerswerk ga doen. Hier is het tenslotte allemaal om te doen.
Newton haalde me op en bracht me naar Medical Centre, een kleine dokterspost, bemand door een arts en 2 verpleegkundigen.
Solomon is de verpleegkundige die ik mocht assisteren.
Een jongetje met een brandwond en 4 bejaarden met leprawonden.
Solomon liet me de spullen voor de behandeling zien en deed het voor.
Ik had meer mensen verwacht . En er was niemand met zandluizen gekomen.
We gingen op bezoek, bij een meneer met lepra wonden en zandluizen (jiggers).
Solomon deed de behandeling in een hurkhouding. Ik hield tijdens het verbinden de benen omhoog zodat hij er goed bij kon.
De mensen zijn vriendelijk en dankbaar. Soms merk je dat het pijn doet, maar dit laten ze niet snel merken.
Op maandag en donderdag is het Medical Centre open.
In de school is ook de naaiklas voor de moeders. Fibi en de leraar Monassi waren aanwezig en verder niemand. Pas veel later begreep ik dat er geen stof was en dat het er maandag weer is. Dan worden er schooluniformen voor de kinderen gemaakt. Lichtblauw met grijs.
In de middag toch nog maar even naar de zee. Het is alsof ik in een film loop.
Voor de huisjes zitten de moeders en kinderen op de grond. De kinderen in armoedige vaak gescheurde kleding, springen blij op als ze me zien. “Jambo, jambo”, roepen ze. Sommigen vragen om “sweets”, welke ik niet bij me heb. En als ik de slechte gebitjes zie, dan vraag ik me af of ik het ze ooit wel zal geven… De 10 tandenborstels die ik mee heb genomen, zal Leonard geven aan de armste kinderen… De door vrienden en collega’s met liefde gegeven kleertjes idem dito…Komen ze bij hen terecht?
Geitjes, kippen ,koeien met een bult op hun schouders.
Ik stel me zo voor dat de bult dezelfde functie heeft als bij een kameel.
Tussen de mangobomen werd gewerkt door een man, en er hingen wat jongens van een jaar of 18. De man was bezig met het uitbeitelen van een kano. Gemaakt uit één stuk, van de mangoboom. Een hoge houten kano. Een zelfde boot, als de boten, die op het brede strand liggen.
Als ik het goed begrepen heb, is de kano over een week af en heeft hij er dan 10 dagen over gedaan.
Niets langs dit pad, heeft ook maar iets weg van Nederland.
Door alle te verwerken indrukken, was ik in de avond vergeten mijn deur dicht te doen. En dit is nodig om “the little animals” te weren.
Ik deed het licht aan, en daar snelde een giga-duizendpoot richting een bed om er onder te kruipen. Ik pakte mijn schoen en liet hem stoppen. Een duizendpoot krult zich gedeeltelijk open houdt zich dood als je hem aanraakt. Op mijn schoen bleek Za Za de kakkerlak te zitten. Net niet op mijn duim.
Door het kabaal dat ontstond kwam Fibi aansnellen en werkte ze beiden diervriendelijk naar buiten.
Eindelijk slapen…totdat de klamboe naar beneden viel, en als toegift waaiden de gebeden van de moslims de kamer binnen.
Morgen naar school.
-
11 Januari 2013 - 12:45
Lenny:
hoi mop,
Wat een avonturen. En zoals je ze beschrijft, ervaar ik ook alsof ik naar een film zit te kijken. Geweldig Willeke, je bent een geboren schrijfster.
De wereld waar jij nu bent is zo anders. jammer dat de andere vrijwilliger niet is gekomen.En toch zal dit jouw weer meer mogelijkheden bieden om nog meer verbonden en in contact te zijn met de mensen daar.
Ik kijk uit naar je volgende beschrijvingen.
liefs, -
11 Januari 2013 - 13:44
S. Waterdrinker:
Hoi willeke,
volgens mij ben je je roeping misgelopen. Je bent een geboren schrijfster. Zo mooi als jij schrijft doet je in gedachten gewoon ter plekke aanwezig te zijn.
Ik denk dat je je daar ook ongelooflijk rijk voelt als je al die ellende ziet. Wat fijn dat je je diensten zo beschikbaar kan stellen.
Bedankt voor je mooie verhaal en doe voorzichtig (met je Friends).
Groetjes,
Simon -
11 Januari 2013 - 13:49
Ellen:
nou, Willeke. Eindelijk in Blessed Camp!
Jk krijg de kriebels van al die beesten, al heb je dan wel gezelschap . Ha, ha. Ga je ook zelf wonden verbinden ?
Mooie belevennissen allemaal en zo goed beschreven, maar het is ook begrijpelijk als je minder gaat schrijven. Als je weer thuis bent (of blijf je daar ?) kom ik je verhalen uitgebreid weer herbeleven en ervan genieten.
Groetjes, Ellen. -
11 Januari 2013 - 14:25
Lisette :
Hallo lieve Willeke,
wat een mooie verhalen heb je al geschreven!
En wat heb je al veel mee gemaakt en gezien!
Heel leuk om te lezen!
Geniet nog van alles wat je zal zien en meemaken!
En voorzichtig met je little friends ;-) dat zullen er een hoop zijn.
Ik ga je verder volgen.
Succes en natuurlijk vooral veel plezier!!!!
Liefs Lisette -
11 Januari 2013 - 18:09
Annelous Zeijlemaker:
Mooi mam :) -
11 Januari 2013 - 18:19
Coby:
Oh Wil ik wil met je mee super wat er allemaal om je en met jou gebeurd . Enne Wilie Billie je zou niet alleen op stap gaan he had je beloofd . En dan doet ze het toch . Jij zit daar helemaal op de juiste plek volgens mij met al die lieve kleine kindertjes die maar Jambo jambo roepen volgens mij kom je tijd te kort . Zo te lezen laat je ook alles lekker op je afkomen en gebeuren zelfs al die beestjes . Super en heb je geen oordoppen bij je om die gebeden niet zo vroeg te hoeven horen . Een haan oke maar dat noten gezang mmmmmmmmmmmmmmmmm......... Ik ga je nu Jamboballie noemen i.p.v willie billie
. Ik geniet van jou schtijven . Tot schrijfs xx -
11 Januari 2013 - 20:52
Carla:
Hoi Willeke,
Wat een belevenissen tot nu toe. Je bent er nog maar pas maar je zal er nog genoeg meemaken. Je bent inderdaad een geboren schrijfster, misschien moet je een boek overwegen, ik zie het helemaal voor me daar.
Ik kijk uit naar je volgend verhaal en wens je veel succes.
Veel plezier nog daar en kijk uit voor al die beestjes hè?
Groetjes Carla -
11 Januari 2013 - 21:06
Esther:
Weer met veel plezier je verhaal gelezen.
Ik krijg steeds meer bewondering voor je.
uit je verhaal lees ik dat dit precies is wat je je had voorgesteld inclusief de ongewenste gasten.
Heel veel succes en laat je niet kisten.
Groetjes
Esther -
11 Januari 2013 - 23:09
Marjan:
Hoi Willeke,
Wat goedi dat je verslagen kunt sturen en dat het lukt met internet.Meid: wat een ervaringen : gelukkig ben je gek op kleine beestjes, dus dat komt goed uit! Wat lijkt het me gek als je daar aan het werk bent en daarna naar de oceaan kan. 2 hele andere werelden 't Kiinkt dan ook wel weer vakantie-achtig.Ga je zwemmen ver weg in de oceaan? Kano-en lijkt me ook wel spannend daar.
Als je denkt dat je nog spullen( b.v.extra tandenborstels) nodig hebt kan ik wel iets opsturen, tenminste als jij denkt dat het aankomt.
OK Willeke, ik kijk weer uit naar je volgende bericht . Zet 'm op en hartelijke groet,
Marjan -
12 Januari 2013 - 00:42
Yvonne:
Jambo !
Ik zal nog een reisdagboek voor je meenemen want wat kan jij leuk schrijven zeg, mijn koffer staat (nog niet hoor) klaar en ik kan niet wachten om heen te gaan, nu ben ik helemaal nieuwsgierig en Christa idem dito, En dat gevoel als je toch van die lieve berichtjes krijgt uit Nederland en zelf zit je in zo'n andere wereld, dat doet wat met je :)
groetjes
Yvonne -
12 Januari 2013 - 12:36
Jeanet Cochius:
Oh Willeke....
Wat is het een plezier om jouw verhalen te lezen....zo treffend zooo beeldend. Zelf ben ik ook verschillende keren in afrika geweest dus het doet me erg terugdenken aan....
Ook de little friends zijn me niet vreemd. Maar ik zou willen dat ik jouw schrijftrend had.
Wat maak je veel mee, wat een indrukken. Ja, afrika is een verhaal apart,he?.
Ik merk dat je elke minuut in je opzuigt, en dat maakt dat je straks met een schat aan herinneringen thuiskomt.
Als je weer in de nachtdienst zit...zal ik aan je lippen hangen.
Veel plezier daar collega.
Groetjes jeanet.
-
12 Januari 2013 - 13:18
Jeannette:
Hi Willeke,
Wat mooi weet je de sfeer te scheppen, we kijken over je schouder mee en zien een wereld die zo anders is. Ver van de wereld, dicht bij t hart.... klopt dat een beetje?
Ik lig ondertussen al bijna 2 weken op bed met een streptokokken bug. T gaat al beter maar moooeee he. Ben nog niet buiten geweest dit jaar! Best aardig weer verder hier, maar bij jouw denk ik veel beter!!! Veel plezier en ervaringen toegewenst xxxx
Jeannette -
12 Januari 2013 - 19:32
Peter Zwitser:
HoiWilleke,
Boeiend om al je verhalen te lezen en alle nieuwe indrukken die je opdoet.
De beesten roepen bij jou wat vragen op en die wil ik wel even beantwoorden.
, maar ook overdah tegen plafonds , muren en balken ziet zitten zijn Gekko's.
Die hebben inderdaad tenen met microskopisch kleine haartjes, die als zuignap dienst doen en ze kunhnen daarmee ook gewoon tegen ruiten oplopen.
Ze hebben hele grote ogen wat er op duidt, dat ze in het donker jagen op inderdaad insekten en kleine kakkerlakken.
kakkerlakken kunnen inderdaad heel hard lopen en kunnen door de kleinste kieren.
Ze kan ze dan ook niet echt6 buiten houden.
verder eten ze echt alles tot uitwerpselen van mensen, boeken Vaseline aan toe.
Sommige mensen trappen ze dood , maar dat heeft weinig zijn
Zodra je dat doet, persen ze aan de achterkant tientallen eitjes naar buiten en je hebt weer een nieuwe generatie.
Ik heb ooiteen emmer vol uit Artis in het Jac.P. Thijsse College losgelaten ( voor mijn Agames(hagedissen uit Kenia). Dat werd een ramp omdat ze allemaal ontsnapten.
Een week later liepen ze overal door de gangen en zaten in het hok met schoolboeken.
De bestrijdingsdienst is toen gekomen en heeft alles doodgespoten;ook de hagedissen in mijn grote terraium.
Domme aktie dus.
Tot slot de bulten bij de geiten an andere hoefdieren.
Die bevatten net als bij kamelen reservevoedsel voor slechte tijden. het zijn dus geen waterzakken, zoals mensen vaak denken.
Je beschrijving van het strand komt me bekend voor .
In de zeventiger jaren kampperden Margreet en ik met onze tent op het strand tussen Mombasa en Malindi
onder de palmen aan de Oceaan.
Overdag gingten we dan snorkelen boven het rif in Malindi Marine national Park.
Dat l Rif ligt enkele honderden meters uit de kust en tussen het rif en het strand , was bij laag water inderdaaqd veel wier.
je moet maar eens kijken of je bij laag water een stuk uit de kust een lange strook met branding ziet.
Daar is het rif en de haaien blijven daar achter.
Zie je ook wel boomkikkers tegen de muren en fraaie vogels.
Daar ben ik zeer benieuwd naar.
Die krabben dat zijn wenkkrabbenen als je goed kijkt, zie je dat ze één hele grote schaar hebben.
daarmee lokken de mannen de vrouwtjes naar hun hol
Nou Willeke, het ga je goed en veel succes met je werk en de kinderen.
Op 9 februari ga ik o.a me Hans,Marie, Bert, Magda en Rian naar Zeeland.
Wie weet, schuif jij dan ook nog aan.
Geniet van Afrika.
Jambo, Habari Mazuri!
Peter
-
12 Januari 2013 - 19:34
Peter:
Excuus voor de typefouten die ik net zag.
Nou ja, het gaat om de boodschap.
Peter -
13 Januari 2013 - 04:26
Els De Jong:
Lieve Willeke,
Ik zit nu in de nachtdienst en hoorde van Jeannette dat jij een reisverslag maakt.
Heerlijk om te lezen,wou dat ik erbij kon zijn.
Smakelijk gelachen om de dingen die jij mee maakt. Ja je kunt echt leuk schrijven.
Ik ga je volgen en veel plezier daar. Els -
14 Januari 2013 - 09:53
Anneke@ Doingoood:
Hi Willkeke! Je zit al helemaal in het Afrikaanse leven lees ik. Leuk om te lezen en horen wat je zoals gedaan hebt. Veel succes en bevalt het Afrikaanse ritme je? pole pole... ;-) -
14 Januari 2013 - 15:46
Lynda From England:
Jambo Willeke
I am sitting at my computer and it is snowing outside and very cold but I am smiling and laughing as I read your stories. I am so glad you are finally doing what you travelled so far to do and you are being looked after.
I would not like the' little' creatures either - but I expect you will get used to them! I will be praying that you get enough sleep.
I am very proud of you
Love Lynda
-
15 Januari 2013 - 18:21
Dorothe:
Hoi willeke, net je reisverslagen gelezen, wat leuk om zo je ervaringen te lezen!
Wat een andere wereld! Denk af en toe aan je, en vraag me af hoe t met je gaat! Wist niet zo goed hoe ik op je site moest komen, maar kreeg vanmorgen uitleg v.d. Collega's.Volgens mij geniet je enorm! Ik wil, n beetje laat, nog de beste wensen voor 2013 geven. De eerste 2 weken zitten er al bijna op. Kun je goed contact houden met t thuisfront?
We hebben net n ziekteperode op t werk achter de rug, veel zieken, invallers en extra diensten draaien, gelukkig iedereen weer hersteld! Pfff...Ga zelf nu lekker af tellen voor mn vakantie, nog 2 wkn werken. Blijf je volgen, een goede tijd daar! Liefs dorothe -
15 Januari 2013 - 20:03
Barrie:
Lieve Willy,
Ik geniet van jou verhalen...prachtig...als m'n ogen dicht doe zie ik het voor me...
Geniet met volle teugen!!!!
Liefs x Barrie
-
16 Januari 2013 - 13:18
Ina Gooijer:
Hoi Willeke,
Mooie belevenissen allemaal , ik hoor het je vertellen en zie het voor me.
geweldig dat je nu iets kunt doen waarvoor je bent gekomen, veel succes daarmee, ondertussen zijn
Dick en ik aan het opknappen van een vervelende griep.
we blijven je volgen,
groetjes Dick en Ina
-
17 Januari 2013 - 08:20
Adri:
Hoi Willeke,
Ik geniet van je verhalen. je kan het zo mooi vertellen dat het lijkt alsof je ons meeneemt op reis. Volgens mij zit je ontzettend te genieten daar. Wij zitten hier inmiddels in de kou en sneeuw, maar het is wel heel mooi nu. Ik hoop dat je weer terug bent voordat de Eflstedenkoorts Nederland in de ban krijgt.
Het gaat je goed, Willeke en ik kijk weer uit naar je volgende verhaal.
Groetjes Adri -
17 Januari 2013 - 19:54
Corrie:
hoi willeke.
al je reisverslagen gelezen.
echt heel erg leuk en ook wel spannend met al die enge beestjes.ha ha
ik kijk weer uit naar de volgende.
als ik dit schrijf ligt er bij ons een pakje sneeuw
en het vriest z n gemiddeld 8graden.koud he.
daar heb jij geen last van he.
nou het ga je goed geniet ervan.
liefs corrie -
18 Januari 2013 - 21:02
Teddy:
Hoi lieve Willeke,
Wat een avontuur tot nu toe al,wat heb je mooi geschreven,en wat een cultuur verschil zeg.
Al die beesten die buiten door elkaar lopen,en al dat kruipspul wat wij hier niet echt in de badkamer hebben zitten.Kan mij voorstellen dat het af en toe wel even schrikken en rillen is.Maar dan het werk waar je voor komt idd. wat een ervaringen zullen dat zijn.Dat zal je als heel byzonder ervaren denk ik.Andere weersomstandigheden,en de mensen zo anders,maar wel vriendelijk en blije gezichten als jullie wat voor ze kunnen betekenen.Het ga je goed,maar blijf voorzichtig,ik kijk uit naar je volgende schrijven.Veel suc6 met alles.
Lieve groet van Teddy. -
18 Januari 2013 - 21:02
Teddy:
Hoi lieve Willeke,
Wat een avontuur tot nu toe al,wat heb je mooi geschreven,en wat een cultuur verschil zeg.
Al die beesten die buiten door elkaar lopen,en al dat kruipspul wat wij hier niet echt in de badkamer hebben zitten.Kan mij voorstellen dat het af en toe wel even schrikken en rillen is.Maar dan het werk waar je voor komt idd. wat een ervaringen zullen dat zijn.Dat zal je als heel byzonder ervaren denk ik.Andere weersomstandigheden,en de mensen zo anders,maar wel vriendelijk en blije gezichten als jullie wat voor ze kunnen betekenen.Het ga je goed,maar blijf voorzichtig,ik kijk uit naar je volgende schrijven.Veel suc6 met alles.
Lieve groet van Teddy. -
24 Januari 2013 - 16:09
Suzanne:
Lieve Willeke,
Wat een mooi verhaal weer! wat kan je het "beeldend"schrijven zeg. Net alsof we erbij zijn erg leuk!
Al die beestjes wat minder haha, niks voor mij!
En wat heb je al veel meegemaakt alle indrukken en ervaringen die je opdoet heel mooi!
Genietse!
Liefs groetjes,
Suus
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
