1 e schooldagen
Door: Willeke Zeijlemaker
Blijf op de hoogte en volg Willeke
19 Januari 2013 | Kenia, Mombassa
De tijd vliegt om…duurde een dag maar 2 dagen…
Mijn 1 e schooldag
Mijn 1 e schooldag… Het klinkt een beetje als een opstel van de lagere school.
Maar ik voelde me ook weer een beetje klein, in dit grootse gebeuren.
Fibi heet vanaf nu Phoebe…foutje van mij. je spreekt het wel uit als Fibi.
Phoebe heeft me als haar “sister” gedoopt. Now, we are sisters! Het is een schat en mede door haar heb ik het hier geweldig. We hebben zo’n beetje dezelfde humor, dus het is af en toe een melige boel.
Phoebe bracht mij naar school. Op haar schouder troonde ze met het grootste gemak de verzamelde schoolspullen en de 2,5 kg klosjes garen mee.
We liepen over het zanderige pad in de volle zon.
De kinderstemmen waren al in de verte hoorbaar. Eenstemmig en luid…twenty –one, twenty –two, twenty-three …
De school zag er vrolijk uit. Blauw, wit beschilderd met dieren, potloden, boeken, ABC, 1, 2, 3, een gum en nog veel meer.. Echt, heel leuk gedaan door een groep vrijwilligers uit Californië.
Eerst brachten we de klosjes garen naar Monassi.
De deur van het klaslokaal stond open. Een klein meisje wees met een tak kordaat de cijfers aan en benoemde de cijfers in het Engels…fourty-eight, fourty-nine,… De anderen zeiden haar na. Tot fifty en dan werd de tak doorgegeven.
De kinderen dragen een schooluniform. De jongens een blauw bloesje en een grijs broekje. De meisjes een grijs jurkje met blauw afgezet kraagje en biezen.
Het ene kind heeft schoenen of slippers en het andere blote voetjes.
De kinderen zitten aan tafels, maar ook op bankjes langs de muren.
Kinderen van 4 t/m 6 jaar. En een paar van 3 jaar. Level 1,2,en 3.
Groep 1en 2 zijn samengevoegd. Na de 1e start gaat groep3 naar een ander lokaal.
Groep 3 bestaat uit 21 kinderen.
De leraar pendelde van het ene lokaal naar het andere. Er is een jonge “klasse-assistente” die groep 1en 2 begeleidt en de leraar is meestal in groep 3.
Level 1 en 2 werd me deze dag toebedeeld om wat kinderen te begeleiden. Iets meer dan 40 kinderen.
De kinderen leerden nu op dezelfde manier cijfer 1 t/m 20. One, two, three…twenty!
De 4 allerkleinsten werden op een laag bankje achter in de klas gezet. Met mijn rug naar de anderen toegekeerd, zat ik op een kabouterstoeltje tegenover ze. De kinderen kregen een versleten leitje en een kruimeltje krijt. Ze konden het nauwelijks tussen hun vingertjes vasthouden.
Ik mocht ze een cijfer of een letter leren. De 1 was al moeilijk.
Ze maakten korte, lange en schuine streepjes, maar hadden geen idee dat het “one” moest voorstellen. De “ O” werd de variant. En dat werd natuurlijk uiteindelijk het lachende gezichtje.
De Engelse taal was hen helemaal vreemd, zoals voor mij Swahili. Ik besloot zo snel mogelijk van 1 tot 20 in hun taal te leren.
Met het tellen van hun vingertjes probeerde ik duidelijk te maken wat de bedoeling was.
Met een kleurplaatje en wat waskrijtjes, probeerde ik de tijd met ze door te komen. Met de kleurplaat in mijn hand, wees ik de visjes aan. Er werd wat gekrast, maar de gezichtjes begonnen te stralen.
Een jongetje uit groep 3 luidde de bel voor een langdurig “speelkwartier” .
De felgekleurde springtouwen uit Nederland werden met heel veel blijdschap ontvangen.
De mzungu stond “ aan touw”. Ondertussen doe ik verwoede pogingen om mijn naam bekend te maken. “Mimi Willeke”. Ik had ook “ Kluk Kluk” kunnen zeggen, want het bleef mzungu.
Inmiddels hing er een klein jochie aan mijn rechter been en een klein meisje hield mijn rechter hand stevig vast.
De schoolbel werd geluid en ze renden allemaal weer naar binnen.
Zittend op het lage bankje tegen de muur voelde ik me een reus. Nu kwamen er 2 meisjes dicht tegen me aan zitten.
Ik was werkelijk een hele bezienswaardigheid en werd aan alle kanten opgenomen.
Ze pakten plukjes van mijn haar om te zien of het echt vast zat. De kleur zal ook wel meespelen natuurlijk.
Net als mijn witte armen. Er werd een beetje in geknepen en ik werd er aan herinnerd dat ik eens wat aan mijn triceps moet doen…
De leraar maakte wat tekeningetjes op het bord en schreef de Engelse betekenis eronder.
Bull, van, cat, chair, flower en nog een paar.
Dit werd geoefend met de tak en de tak werd doorgegeven aan de volgende.
Ik deed mee met het opnoemen van de woordjes.
De kleintjes zaten er wat verloren bij en ik ging bij ze zitten.
De aandacht verslapte al snel en het werd een complete chaos.
Ik besloot om even naar buiten te gaan.
Achter het hek van prikkeldraad stonden een paar kleine hutjes. Opgetrokken uit de klei, die eens rood moet zijn geweest, gestut door takken. Daken van palmbladeren, die aan vervanging toe waren.
Schuilend in de schaduw van een grote mangoboom met prachtige frisse groene bladeren, zag ik aan de andere kant van het prikkeldraad een meisje staan. Ze was een jaar of acht en droeg een baby op haar rug.
Een klein mager jongetje in gescheurde kleertjes vol vlekken lachte verlegen naar me. Ik stak mij hand naar hem uit door het prikkeldraad. Hij greep de kans en kroop er vliegensvlug tussendoor en stond naast me. Zijn grote zus glimlachte geruststellend naar me. En even later ging hij weer terug.
Kan dit meisje niet naar school?
Het was voor de kinderen in de school weer tijd om buiten te spelen.
Een aantal kwamen direct op me afrennen. Het was een heuse bestorming.
Ze wilden opgetild worden en besprongen me aan alle kanten. Ze hingen aan mijn armen en benen.
Ik wist er een aantal letterlijk af te schudden en vertrok met 2 jongetjes die ik geholpen had met “schrijven”, naar de bij elkaar gelegde grillig gevormde boomstronken. Ik tilde de jongens er bovenop en liet ze een reuzensprong maken. Dit was een geweldig spel, en dat bleef niet onopgemerkt. Dat wilden er meer!
Er waren erbij die voorkropen en duwden. Luisteren is moeilijk.
Toen het voorkruipen uit de hand liep en er een ukkie tussen de stronken verdween, ben ik ermee gestopt.
Lunchtijd.
Eerst handen wassen. De kinderen vormden een lange rij achter de tuinslang om hun handen te wassen.
In een grijs gebouw achter de tuin van de school is de eetzaal en de keuken.
De kinderen zitten in lange rijen op de grond.
Eerst wordt er gebeden. Dan komen de kookmoedersmet op elkaar gestapelde metalen borden binnen. Het eten ligt er al op en tussen. Bruine bonen en mais en een grijze soep.
De kinderen aten gretig met hun handen. Er heerste stilte en rust, waardoor het een grappig geluid was, de kinderen in koor te horen smakken. Het klonk me als muziek in de oren. Ze waren zo tevreden.
Sommigen pakken eerst de bruine bonen er tussen uit.
Een jong cypers katje met veel wit, krijgt af en een boontje toegeworpen. Een kip, die er uitziet alsof hij al geplukt is, en een brutale haan, proberen ook een korreltje mee te pikken. Ze scharrelen tussen de rijen kinderen door. Om het laatste restje op te kunnen drinken, worden de borden aan hun monden gezet.
Zodra het bord leeg is, lopen ze naar buiten om het bord in een teil water af te spoelen en meteen hun handen.
Dan nog een beker water drinken. Er staat een grote plastic ton, waaruit ze hun beker met drinkwater kunnen vullen.
Daarna terug naar school. Nog even buiten spelen en dan volgt de afsluiting.
Er was geen plekje schoon meer aan me. Overal de bruinrode vegen door ijzer gekleurde rode stof, die je hier overal in het zand en de huizen ziet.
Een douche, daar was ik echt aan toe! Er kwamen welgeteld 4 straaltjes water uit…
Maar het went, dus voelde ik me toch opgefrist. En was er dolgelukkig mee.
De volgende dag kwamen tot mijn vreugde de vrijwilligers uit Californië afscheid nemen van de kinderen. Ze hielpen mee. Dat betekende dat ik dit keer mijn aandacht kon geven aan 2 kinderen. Ze deden erg hun best om enen en nullen te schrijven. Ik gaf de ene
doing good na de andere en ze straalden. Zo lief.
Eén van hen deed een poging om de lege minuutjes op te vullen met een liedje. Dit lukte maar gedeeltelijk. De kinderen kunnen niet lang hun aandacht vasthouden.
Tijdens de speelpauze til ik de kinderen op, draag ze op mijn rug, en laat ze weer springen van boomstronken en een lage trap. Draaien aan het springtouw, en als het even wil, dien ik als klimpaal.
Soms gaan ze te ver en dan schud ik ze letterlijk van me af.
Huilende kinderen probeer ik te troosten. Ze blijven dan bij me of zoeken me later weer op.
Een veter strikken…het zijn de kleine dingen, waar je zo veel voor terugkrijgt.
Gewoon, door er te zijn en wat aandacht te geven, maak je sowieso een verschil.
Toen ik thuis kwam hoorde ik kabaal in de mangoboom. 4 apen sprongen eruit. En renden snel weg.
Waarschijnlijk Vervet monkeys of baboons. Ze waren ongeveer 50 cm groot, zwart gezicht en een beetje grijsgeel en een lange staart.
Ik was zo vies dat ik besloot om naar het resort te gaan. Even een goede douche en een duik in het zwembad. Een wandelingetje is na een dag als deze ook zeer welkom.
Dit keer was het vloed en zag ik de kano’s dobberen in de blauwe zee. Langzaam liep ik door het warme heldere water. Zomaar, ineens liep er een witte koe naast me op het strand. Een kleine kudde en de boer volgden.
Weer thuis met Phoebe nog wat boodschappen gedaan.
Phoebe is een echte keukenprinses. Ze kan voortreffelijk koken.
Na het eten was ik afgeknoedeld. Naar bed. Voor de volgende dag werd voorspeld dat het druk zou worden bij het Medical Centre.
Za Za de kakkerlak zat heel groot te zijn op de muur in de slaapkamer. Ze liet zich niet vangen met een handdoek…Ik was te moe en besloot haar verder te negeren.
Midden in de nacht werd ik wakker door stampende snel achter elkaar lopende voetstappen over het dak van golfplaten. De apen dacht ik, want vervolgens hoorde ik dat er een duik werd genomen tussen de bladeren van de mangoboom. En geroep over en weer.
Dit maakte zoveel indruk op me, dat ik niet zeker wist of ik wel over de open binnenplaats naar het toilet durfde. Rennen maar. Een reactie als dit, had ik niet van mezelf verwacht.
Maar nee, niets meer te zien of te horen. Nog even genieten van de stilte en de heldere sterrenhemel waarin de Grote Beer prachtig te zien was.
De apen bleken geen apen maar bush-baby’s. Zij zijn in de nacht actief. Ze vangen insecten. Ze zijn moeilijk of niet te zien.
Later op de dag nogmaals de apen gezien. Enige dieren.
Peter, ik stel het zeer op prijs als je me verbetert of aanvult met je kennis over al wat hier leeft…
Mijn 1 e schooldag
Mijn 1 e schooldag… Het klinkt een beetje als een opstel van de lagere school.
Maar ik voelde me ook weer een beetje klein, in dit grootse gebeuren.
Fibi heet vanaf nu Phoebe…foutje van mij. je spreekt het wel uit als Fibi.
Phoebe heeft me als haar “sister” gedoopt. Now, we are sisters! Het is een schat en mede door haar heb ik het hier geweldig. We hebben zo’n beetje dezelfde humor, dus het is af en toe een melige boel.
Phoebe bracht mij naar school. Op haar schouder troonde ze met het grootste gemak de verzamelde schoolspullen en de 2,5 kg klosjes garen mee.
We liepen over het zanderige pad in de volle zon.
De kinderstemmen waren al in de verte hoorbaar. Eenstemmig en luid…twenty –one, twenty –two, twenty-three …
De school zag er vrolijk uit. Blauw, wit beschilderd met dieren, potloden, boeken, ABC, 1, 2, 3, een gum en nog veel meer.. Echt, heel leuk gedaan door een groep vrijwilligers uit Californië.
Eerst brachten we de klosjes garen naar Monassi.
De deur van het klaslokaal stond open. Een klein meisje wees met een tak kordaat de cijfers aan en benoemde de cijfers in het Engels…fourty-eight, fourty-nine,… De anderen zeiden haar na. Tot fifty en dan werd de tak doorgegeven.
De kinderen dragen een schooluniform. De jongens een blauw bloesje en een grijs broekje. De meisjes een grijs jurkje met blauw afgezet kraagje en biezen.
Het ene kind heeft schoenen of slippers en het andere blote voetjes.
De kinderen zitten aan tafels, maar ook op bankjes langs de muren.
Kinderen van 4 t/m 6 jaar. En een paar van 3 jaar. Level 1,2,en 3.
Groep 1en 2 zijn samengevoegd. Na de 1e start gaat groep3 naar een ander lokaal.
Groep 3 bestaat uit 21 kinderen.
De leraar pendelde van het ene lokaal naar het andere. Er is een jonge “klasse-assistente” die groep 1en 2 begeleidt en de leraar is meestal in groep 3.
Level 1 en 2 werd me deze dag toebedeeld om wat kinderen te begeleiden. Iets meer dan 40 kinderen.
De kinderen leerden nu op dezelfde manier cijfer 1 t/m 20. One, two, three…twenty!
De 4 allerkleinsten werden op een laag bankje achter in de klas gezet. Met mijn rug naar de anderen toegekeerd, zat ik op een kabouterstoeltje tegenover ze. De kinderen kregen een versleten leitje en een kruimeltje krijt. Ze konden het nauwelijks tussen hun vingertjes vasthouden.
Ik mocht ze een cijfer of een letter leren. De 1 was al moeilijk.
Ze maakten korte, lange en schuine streepjes, maar hadden geen idee dat het “one” moest voorstellen. De “ O” werd de variant. En dat werd natuurlijk uiteindelijk het lachende gezichtje.
De Engelse taal was hen helemaal vreemd, zoals voor mij Swahili. Ik besloot zo snel mogelijk van 1 tot 20 in hun taal te leren.
Met het tellen van hun vingertjes probeerde ik duidelijk te maken wat de bedoeling was.
Met een kleurplaatje en wat waskrijtjes, probeerde ik de tijd met ze door te komen. Met de kleurplaat in mijn hand, wees ik de visjes aan. Er werd wat gekrast, maar de gezichtjes begonnen te stralen.
Een jongetje uit groep 3 luidde de bel voor een langdurig “speelkwartier” .
De felgekleurde springtouwen uit Nederland werden met heel veel blijdschap ontvangen.
De mzungu stond “ aan touw”. Ondertussen doe ik verwoede pogingen om mijn naam bekend te maken. “Mimi Willeke”. Ik had ook “ Kluk Kluk” kunnen zeggen, want het bleef mzungu.
Inmiddels hing er een klein jochie aan mijn rechter been en een klein meisje hield mijn rechter hand stevig vast.
De schoolbel werd geluid en ze renden allemaal weer naar binnen.
Zittend op het lage bankje tegen de muur voelde ik me een reus. Nu kwamen er 2 meisjes dicht tegen me aan zitten.
Ik was werkelijk een hele bezienswaardigheid en werd aan alle kanten opgenomen.
Ze pakten plukjes van mijn haar om te zien of het echt vast zat. De kleur zal ook wel meespelen natuurlijk.
Net als mijn witte armen. Er werd een beetje in geknepen en ik werd er aan herinnerd dat ik eens wat aan mijn triceps moet doen…
De leraar maakte wat tekeningetjes op het bord en schreef de Engelse betekenis eronder.
Bull, van, cat, chair, flower en nog een paar.
Dit werd geoefend met de tak en de tak werd doorgegeven aan de volgende.
Ik deed mee met het opnoemen van de woordjes.
De kleintjes zaten er wat verloren bij en ik ging bij ze zitten.
De aandacht verslapte al snel en het werd een complete chaos.
Ik besloot om even naar buiten te gaan.
Achter het hek van prikkeldraad stonden een paar kleine hutjes. Opgetrokken uit de klei, die eens rood moet zijn geweest, gestut door takken. Daken van palmbladeren, die aan vervanging toe waren.
Schuilend in de schaduw van een grote mangoboom met prachtige frisse groene bladeren, zag ik aan de andere kant van het prikkeldraad een meisje staan. Ze was een jaar of acht en droeg een baby op haar rug.
Een klein mager jongetje in gescheurde kleertjes vol vlekken lachte verlegen naar me. Ik stak mij hand naar hem uit door het prikkeldraad. Hij greep de kans en kroop er vliegensvlug tussendoor en stond naast me. Zijn grote zus glimlachte geruststellend naar me. En even later ging hij weer terug.
Kan dit meisje niet naar school?
Het was voor de kinderen in de school weer tijd om buiten te spelen.
Een aantal kwamen direct op me afrennen. Het was een heuse bestorming.
Ze wilden opgetild worden en besprongen me aan alle kanten. Ze hingen aan mijn armen en benen.
Ik wist er een aantal letterlijk af te schudden en vertrok met 2 jongetjes die ik geholpen had met “schrijven”, naar de bij elkaar gelegde grillig gevormde boomstronken. Ik tilde de jongens er bovenop en liet ze een reuzensprong maken. Dit was een geweldig spel, en dat bleef niet onopgemerkt. Dat wilden er meer!
Er waren erbij die voorkropen en duwden. Luisteren is moeilijk.
Toen het voorkruipen uit de hand liep en er een ukkie tussen de stronken verdween, ben ik ermee gestopt.
Lunchtijd.
Eerst handen wassen. De kinderen vormden een lange rij achter de tuinslang om hun handen te wassen.
In een grijs gebouw achter de tuin van de school is de eetzaal en de keuken.
De kinderen zitten in lange rijen op de grond.
Eerst wordt er gebeden. Dan komen de kookmoedersmet op elkaar gestapelde metalen borden binnen. Het eten ligt er al op en tussen. Bruine bonen en mais en een grijze soep.
De kinderen aten gretig met hun handen. Er heerste stilte en rust, waardoor het een grappig geluid was, de kinderen in koor te horen smakken. Het klonk me als muziek in de oren. Ze waren zo tevreden.
Sommigen pakken eerst de bruine bonen er tussen uit.
Een jong cypers katje met veel wit, krijgt af en een boontje toegeworpen. Een kip, die er uitziet alsof hij al geplukt is, en een brutale haan, proberen ook een korreltje mee te pikken. Ze scharrelen tussen de rijen kinderen door. Om het laatste restje op te kunnen drinken, worden de borden aan hun monden gezet.
Zodra het bord leeg is, lopen ze naar buiten om het bord in een teil water af te spoelen en meteen hun handen.
Dan nog een beker water drinken. Er staat een grote plastic ton, waaruit ze hun beker met drinkwater kunnen vullen.
Daarna terug naar school. Nog even buiten spelen en dan volgt de afsluiting.
Er was geen plekje schoon meer aan me. Overal de bruinrode vegen door ijzer gekleurde rode stof, die je hier overal in het zand en de huizen ziet.
Een douche, daar was ik echt aan toe! Er kwamen welgeteld 4 straaltjes water uit…
Maar het went, dus voelde ik me toch opgefrist. En was er dolgelukkig mee.
De volgende dag kwamen tot mijn vreugde de vrijwilligers uit Californië afscheid nemen van de kinderen. Ze hielpen mee. Dat betekende dat ik dit keer mijn aandacht kon geven aan 2 kinderen. Ze deden erg hun best om enen en nullen te schrijven. Ik gaf de ene
doing good na de andere en ze straalden. Zo lief.
Eén van hen deed een poging om de lege minuutjes op te vullen met een liedje. Dit lukte maar gedeeltelijk. De kinderen kunnen niet lang hun aandacht vasthouden.
Tijdens de speelpauze til ik de kinderen op, draag ze op mijn rug, en laat ze weer springen van boomstronken en een lage trap. Draaien aan het springtouw, en als het even wil, dien ik als klimpaal.
Soms gaan ze te ver en dan schud ik ze letterlijk van me af.
Huilende kinderen probeer ik te troosten. Ze blijven dan bij me of zoeken me later weer op.
Een veter strikken…het zijn de kleine dingen, waar je zo veel voor terugkrijgt.
Gewoon, door er te zijn en wat aandacht te geven, maak je sowieso een verschil.
Toen ik thuis kwam hoorde ik kabaal in de mangoboom. 4 apen sprongen eruit. En renden snel weg.
Waarschijnlijk Vervet monkeys of baboons. Ze waren ongeveer 50 cm groot, zwart gezicht en een beetje grijsgeel en een lange staart.
Ik was zo vies dat ik besloot om naar het resort te gaan. Even een goede douche en een duik in het zwembad. Een wandelingetje is na een dag als deze ook zeer welkom.
Dit keer was het vloed en zag ik de kano’s dobberen in de blauwe zee. Langzaam liep ik door het warme heldere water. Zomaar, ineens liep er een witte koe naast me op het strand. Een kleine kudde en de boer volgden.
Weer thuis met Phoebe nog wat boodschappen gedaan.
Phoebe is een echte keukenprinses. Ze kan voortreffelijk koken.
Na het eten was ik afgeknoedeld. Naar bed. Voor de volgende dag werd voorspeld dat het druk zou worden bij het Medical Centre.
Za Za de kakkerlak zat heel groot te zijn op de muur in de slaapkamer. Ze liet zich niet vangen met een handdoek…Ik was te moe en besloot haar verder te negeren.
Midden in de nacht werd ik wakker door stampende snel achter elkaar lopende voetstappen over het dak van golfplaten. De apen dacht ik, want vervolgens hoorde ik dat er een duik werd genomen tussen de bladeren van de mangoboom. En geroep over en weer.
Dit maakte zoveel indruk op me, dat ik niet zeker wist of ik wel over de open binnenplaats naar het toilet durfde. Rennen maar. Een reactie als dit, had ik niet van mezelf verwacht.
Maar nee, niets meer te zien of te horen. Nog even genieten van de stilte en de heldere sterrenhemel waarin de Grote Beer prachtig te zien was.
De apen bleken geen apen maar bush-baby’s. Zij zijn in de nacht actief. Ze vangen insecten. Ze zijn moeilijk of niet te zien.
Later op de dag nogmaals de apen gezien. Enige dieren.
Peter, ik stel het zeer op prijs als je me verbetert of aanvult met je kennis over al wat hier leeft…
-
20 Januari 2013 - 11:50
Laura:
Hoi mam!
Wat een leuk verhaal weer! Leuk om te horen hoe het er daar allemaal aan toe gaat.
Nog veel plezier! En een fijne verjaardag daar volgende week!
Liefs laura -
20 Januari 2013 - 12:49
Coby:
Lieve Wil
Phfffff wat was het lang stil . Ik begon me al zorgen te maken over je ,ik dacht ontvoerd . We moeten er straks met zijn allen heen om Ballenwillie te redden .Het is weer een prachtige story , maar ik mis het persoonlijke tintje van jou schrijven ............... ben jij het wel Wil of moet ik toch komen .-_- . Moppie geniet geneit want de tijd vliegt . En een hele fijne verjaardag zie het al vor me al die kindjes die voor je zingen geniet ervan ballenwillie .Liefs en een dikke hug van mij. -
20 Januari 2013 - 13:47
Margreet:
Hoi Willeke,
Wat een fantastisch verhaal weer!! Ik zie het allemaal voor me. Geweldig.
Liefs van Margreet -
20 Januari 2013 - 14:30
Marjan:
Hoi Willeke,
Fijn weer wat van je te horen, het duurde even; maar we worden dan ook wel met een extra lang verslag verblijd.
Heel moedig vind ik je omgang met de "beestjes"; heel veel sterkte en succes , ik ben benieuwd naar je volgende verhaal,
Hartelijke groet,
Marjan -
20 Januari 2013 - 17:46
Corrie:
hoi willeke.
wat een mooi stuk heb je weer geschreven.
het is daar tocheen hele andere wereld zeg.
je heb het maar druk met al die kindjes
maar wel heel erg leuk.
wil ook een hele gezellige verjaardag daar.
de hele klas gaat vast voor je zingen.
hiep hiep hoera alvast voor jouw.
liefs corrie. -
21 Januari 2013 - 06:09
Annelous Zeijlemaker:
Lieve mam,
Wat ontzettend leuk om te lezen, kan het allemaal zo voor me zien! Ook hoe al die kindjes in je proberen te klimmen en hoe je ze van die boom stronk af laat springen. Echt super goed beschreven. Geniet er maar van!!
Xx Annelous -
21 Januari 2013 - 10:11
Esther:
Wat een belevenissen allemaal Willeke.
En wat ben ik jaloers op de warmte (hier ligt momenteel een dik pak sneeuw).
Alvast een hele fijne verjaardag toegewenst.
Groetjes
Esther -
21 Januari 2013 - 12:04
Peter Zwitser:
Hoi Willeke,
Weer een boeiend verhaal om te lezen en deels zeer herkenbaar.
Op jouw verzoek zeg ik maar iets over de Busbabies of Galago’s.
Dit zijn zogenaamde halfapen, waarvan er minstens 10 verschillende soorten in Afrika voorkomen.
Ze variëren in grootte van een kat tot ongeveer de helft daarvan.
Deze uitgesproken nachtdieren zijn zeer goed aan hun nachtelijke levenswijze aangepast:
Zeer grote- en frontaal geplaatste ogen, die haast iets menselijks hebben en bij de meeste mensen vertederend werken.
Alles wat op ons lijkt vinden wij kennelijk leuk.
Verder hebben ze ook opvallend grote horen, die helpen bij het ’s nachts lokaliseren van insekten als sprinkhanen, cycades, kakkerlakken, maar ook kleine reptielen zoals gekko’s.
De vingers en tenen van de Galago’s hebben typische ronde verbredingen aan de uiteinden en die lijken niet alleen sterk op-maar hebben ook dezelfde functie als de vingers en tenen van boomkikkers. Zij geven meer houvast tijdens het springen en klimmen.
Overigens kunnen Bushbabies geen grotere stammen/takken aan, dan die met een doorsnede van 6 cm.
Zij moeten de takken dus kunnen omklemmen.
Het zijn enorm goede springers, die hun lange –en dicht behaarde staart als evenwichtsorgaan gebruiken.
Voor mij behoren ze tot de fraaiste en boeiendste Afrikaanse zoogdieren
Slechte éénmaal hebben Margreet en ikzelf de Galago goed kunnen zien en ook fotograferen.
Dat was in de zeventiger jaren, toen wij samen in ons kleine tentje wild kampeerden in het Amboselipark op de grens met Tanzania.
Wij stonden samen in een wat open palmbos, omgeven door schedels van olifanten , nijlpaarden en ook een neushoorn.
Vanuit de tent hoorden we het gehinnik van zebra’s, gnoes en het gebrul van leeuwen.
Wij stondenj in het donker nog buiten(het was Kerst) en keken naar de sterren.
Met mijn zaklantaarn scheen ik langs de toppen van de palmen en daar was plotseling de Bushbaby, die ons recht aankeek.
In het felle licht van de zaklantaarn heb ik hem toen goed kunnen fotograferen, waarbij vooral zijn fraaie ogen heel goed uikomen. De dia heb ik nog steeds.
Bushbabies kunnen ook heel opvallend roepen, maar dan moet je het geluid natuurlijk wel herkennen.
Nou, hier laat ik het maar even bij, omdat ik anders vele pagina’s ga vullen.
Wie zit daarop te wachten, nietwaar!
Geniet, en we kijken uit naar je nieuwe belevenissen.
Een dikke zoen. (moet kunnen Hans)
Groet,
Peter -
21 Januari 2013 - 13:21
Jeanet Cochius:
Hallo willeke,
Even een reaktie vanuit een sneeuwwit koud nederland.
Wel sprookjesachtig maar als je vroeg weg moet, levert het wel wat tijdrovende sneeuwschuiverijen op.
Maar goed...mij hoor je niet klagen ,,ik geniet ook wel weer erg van de winter.
Ik heb weer genoten van je verhaal.
Jij raakt straks nooit meer uitgepraat...wat maak je veel mee. Heel leuk hoor.
Mooi he??..al die dieren waar je zo gezellig tussen mag wonen.
De tijd schiet al weer op voor je, dus omarm elke dag.
Doeii willeke x -
21 Januari 2013 - 14:48
Ellen:
Lieve Willeke
Ik ben geraakt door je verhaal en zie het zo voor me.
Veel gebeurtenissen om over na te blijven denken en bij mij ook vragen oproepen.
Dit werk past helemaal bij je !!!
Groetjes van Ellen
-
21 Januari 2013 - 16:20
D.Zeijlemaker:
Prachtig zoals je het weer beschreven hebt. Wij genieten echt van jouw verhalen. Blijkbaar heb je het wel naar je zin, daar onder de warme zon. (Ik ben net klaar met sneeuwruimen!!). Vast gefeliciteerd met je verjaardag v.d. week. Maak er een feest van met de kindertjes.
Liefs van Oma en ook van mij -
22 Januari 2013 - 15:18
Yvonne:
Hallo globetrotter, wat een ervaring toch met al die kinderen, en die aapjes in de nacht??
Christa heeft mij beloofd altijd met mij mee te gaan! krijgt zij spijt van ha ha .
Deze laatste dagen voor vertrek zijn toch wel slopend maar nog even en dan kan je ons alles laten zien,ben door jou verhaal nu helemaal nieuwsgierig!
Een hele fijne verjaardag daar en tot volgende week!!!!!
psst weet jij nog wat ik mee kan nemen voor de kinderen? voor school of om te spelen?
en heb jij nog iets nodig?
Groetjes en tot volgende week(blijft zo leuk om te schryven)
-
22 Januari 2013 - 15:40
An:
Hoi Willeke,
Wat een ontzettend mooi stukje heb je geschreven, zo mooi had even het gevoel dat ik daar ook was.
Geweldig wat je mee maakt. Zie uit naar je volgende verhaal.
Groetjes Ger en An -
24 Januari 2013 - 15:58
Lenny:
Dag Willeke,
oh lieverd, wat geniet ik van je beschrijvingen.Ik stel je voor om de verhalen straks lekker te bundelen in een boekvorm en uit te brengen. Wat een belevenissen. Dan is mijn leven hier wel erg georganiseerd en veilig en rein.
Je schrijft dat elke aanwezigheid van jou daar een verandering voor hen en ook voor jou te weeg brengt. Willeke dat is die steen, die wij allemaal verleggen in de rivier. Ik kan je zien en horen lachen als ik je beschrijvingen lees. Heerlijk. Schatje, ik wens je een fijne verjaardag . Wat zal die bijzonder gaan verlopen. En als een mooie herinnering vastgelegd worden in je je geheugen.
Wil ,klopt het dat er geen foto's te zien zijn?
Hans en Annelous en Laura ik wil jullie feliciteren met de verjaardag van Willeke en vertellen dat ik trots op haar ben. -
24 Januari 2013 - 16:52
Gwendolyn:
Hoi Willeke,
Wat leuk om te lezen allemaal! Lijkt me een hele uitdaging om die kleintjes van alles te leren! Maar wel echt iets voor jou denk ik. Echt super wat je daar doet.
Blijf schrijven en pas goed op jezelf aub ;) Groetjes aan ZaZa =D
Liefs Gwendolyn
-
25 Januari 2013 - 15:37
Simon Waterdrinker:
Hoiu Willeke,
wat heb ik weer genoten van je verslag, geweldig gewoon. Wat een belevenissen allemaal.
Ik denk dat je je daar inderdaad héél erg nuttig weet te maken en bijzonder veel liefde ontvangt.
Kom je ook nog wel toe aan genieten van dit schitterende land? Volgens mij heb je het enorm druk.
Voor zondag uiteraard onze welgemeende felicitaties met deze bijzondere verjaardag. Doe je nog iets met de kinderen daar?
Nog een heel fijne tijd en tot schrijfs,
Simon -
25 Januari 2013 - 20:55
Dorothe:
Hoi Willeke, nog van harte gefeliciteerd met je verjaardag! En nog vele jaren!
Dit is vast n verjaardag die je lang bij zal blijven!
Volgens mij heb je het erg naar je zin, als ik zo je verhalen lees. Hoop dat je t thuisfront niet te veel mis?!
Het wonden verzorgen lijkt mee te vallen, leuk dat er ook tijd is om met kinderen op te trekken! Nog een paar fijne weken! Liefs Dorothe -
26 Januari 2013 - 14:00
Mandy:
Hoi Willeke,
wat ontzettend leuk om ook jou verhalen te kunnen lezen.
Annelous en jij doen allebei zulk goed werk!
Ik bewonder jullie enorm!
Heel leuk hoe je alles omschrijft.
Zo krijgen wij hier aardig een beeld van hoe het daar ongeveer moet zijn.
Nog heel veel plezier!!
Groetjes Mandy
-
26 Januari 2013 - 18:46
Alice:
Lieve Willeke
Wat een prachtige verhalen weer.....smullen!
xxx -
27 Januari 2013 - 09:35
Ina Gooijer:
Hoi Willeke,
Van harte gefeliciteerd met je verjaardag!!!!
Gezellige dag en de groetjes van ons,
Dick en Ina xxx -
27 Januari 2013 - 10:16
Ellen:
Hiep, hiep, hoera, Willeke, roepen wij in koor!
Gefeliciteerd met je verjaardag van ons allemaal.
Geen gebakjes vandaag, vruchtenbowl, Chinees, Visschotel of Patat
Anders, maar wel bijzonder!
Groetjes, Ellen, Willem, Robbin, Jeroen en Marijn -
27 Januari 2013 - 11:53
Bert En Christina:
Hallo Willeke,
van Harte Gefeliciteerd met je verjaardag.
Dit word wel een heel bijzondere verjaardag,ik ben benieuwd hoe je dat gaat vieren.
Geweldige verhalen schrijf je ,allemaal zo levensecht.
Je waant je op het schoolplein, met alle kinderen om je heen.
En dat je zo dicht bij het strand vertoeft ,heerlijk.
De tijd gaat nu wel erg snel.
Geniet er nog volop van, en we blijven je volgen.
Groetjes Bert en Christina
-
27 Januari 2013 - 12:13
Ria:
Willeke van harte gefeliciteerd met je verjaardag ook namens Rob, Jorinde, Thomas en Esmee -
27 Januari 2013 - 16:45
Marjan:
Hallo Willeke,
Hele fijne verjaardag gewenst, het zal wel een bijzondere ervaring gaan worden, jarig zijn in Kenia!
Een mooie tijd nog gewenst in elk geval, hartelijke groet,
Marjan( vanmorgen drijfnat geregend in de wandelmarathon van Egmond) -
27 Januari 2013 - 18:12
Barbara:
Lieve Willeke ,
Van harte gefeliciteerd met je verjaardag!!! Bijzonder om dat te vieren deze vergeetteken niet snel meer...heerlijk genoten van je verhaal..ik heb beeld..geniet er nog met olie teugen van want de tijd vliegt...
Liefs x Barrie -
27 Januari 2013 - 20:21
Carla:
Hoi Willeke,
Van harte gefeliciteerd met je verjaardag, eentje die je niet snel zult vergeten, alweer bijna het einde van je avontuur. Geniet van de laatste tijd. Je verhalen zullen we horen als je terug bent maar ik heb
aardig beeld.
Groetjes Carla -
27 Januari 2013 - 21:10
Teddy:
Hoi lieve Willeke,
Van harte gefeliciteerd met je verjaardag,en ook Hans en je meiden gefeliciteerd met jou!!!
Wat weer een mooi verslag heb je geschreven,en wat een avontuur om in de nacht die geluiden te horen op een golfplaten dak,dan naar buiten moeten op te plassen,en niet weten wat voor beesten je op het dak hoort.Best heftig hoor,het blijft spannendvoor je.
Mandy is nu bij ons,en is aan het whats app-en met Annelous,die op dit moment weer op de luchthaven is in Afrika,en zich aan het voorbereiden is voor de terugreis.Wat jij ook zonder meer zult weten,maar is wel grappig he,en mooi dat het allemaal kan zo tegenwoordig.
Wat intensief voor je om zo met de kindjes en het onderwijs op deze manier kennis te maken,wat zoveel Nanders he,toen onze dochters op de Otterkolken les kregen.Nou meid geniet van alles wat je nog mee gaat maken,ik geniet van je schrijven,en heb veel bewondering voor je werk wat je doet in het verre Kenia.
We kijken uit naar je volgende verslag.
Liefs en Hollandse groetjes van Teddyxxx -
30 Januari 2013 - 02:20
Ans:
Hallo Willeke, ik heb genoten van je verslag en waan mezelf in jou situatie ! Wat is het heerlijk om zo gevangen te zijn in zorg voor !!! Als ik hier niets had zou ik het zo doen !! Lieve groet en succes Ans,
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
