Beetje laat

Lieve allemaal,
Het is erg lastig voor me om me aan mijn belofte te houden hier in Kenia. Ik word een beetje Keniaans....
Jullie zijn steeds in mijn gedachten en de reacties zijn hartverwarmnd. Straks word ik opgehaald door peter.
mijn tijd hier zit erop. Het afscheid nemen valt me moeilijk.
Op naar Mombasa, om morgen 3 agen op safari te gaan.
als ik terug ben in Nederlanddan maak ik mijn verhalen af. hier lukt het echt niet. Tijd te kort. Maar ik vind het heel leuk om te schrijven. Enmaal thuis komen er ook foto's bij.
Dus hopelijk hbben jullie geduld met me.
Ik heb het echt super naar mijn zin dus geen zorgen.
Heel veel liefs van een dankbare Willeke.
xxxx Hieronder dus een stukje belevenissen van 3 weken geleden...
Donderdag:10 – 1 – 2013
De haan kraait goedemorgen… De fietsbel van de melkboer tingelt twee keer… Phoebe en mama Betty sloffen op hun teenslippers heen en weer over de grijze betonnen vloer…Het zijn de vertrouwde vroege ochtend geluiden.
Betty zit op de drempel in de deuropening. Klaar om naar school te gaan. Ze draagt haar donkerblauwe jurk met witte matrozenkraag ,tasje op haar rug. Hoofdje verpakt in een lichtgroen pastel kleurige gebreide bivakmuts met pluim. Zo schattig. En als je weet dat het 30 graden is…
Even later staat de boda-boda te ronken voor de deur . Betty kruipt tussen de bestuurder en een jongen in. Mama Betty en ik wuiven haar na.
Dan worden de plastic teilen op de binnenplaats gevuld met water en veel wasmiddel. Alles wordt met de hand gewassen. Elke dag hangt de was te druipen aan waslijnen op het binnenplaatsje. Het ziet er vrolijk uit met al die kleuren. Toch een hele klus.
Op maandag en donderdag assisteer ik Solomon in het MC. Dit keer gingen we eerst naar de bejaarde man in het dorpje. Hij begroette ons vriendelijk. Het leek zowaar alsof hij zijn rechter voet al gewassen had. Het water was minder vies dan de andere keren. Ook dacht ik te zien dat de wonden er ietsje schoner uitzagen. Solomon was het met me eens. Dit keer hadden we vaseline meegenomen, zodat de droge huid van zijn benen ingesmeerd kon worden. Solomon gaf hem nog een klodder in een stuk papier, zodat hij het de komende dagen zelf kon doen. Bij ons vertrek, liet hij een stralende bruine glimlach zien. .Met veel moeite draaide hij zich zo goed als het ging vanaf zijn krukje naar ons toe om te kunnen zwaaien.
Het wassen/schrobben van de voeten, desinfecteren, Betadine jodium oplossing, evt. ook Betadine jodium zalf gazen aanbrengen, en zo nodig verbinden gaat me goed af. Het hanteren van het scalpelmesje om jiggers of dode cellen weghalen… dat laat ik vooralsnog liever aan Solomon over. De hoofdleraar heeft laten zien dat hij zeer vakkundig jiggers kan verwijderen.
Hij bracht een keer 6 kinderen naar het MC. Als leerkracht zijnde is het ontdekken van jiggers een bijbehorende taak.
De jiggers werden buiten verwijderd, zodat ik de verdere behandeling in het kleine behandelkamertje kon doen.
Een meisje had er best veel. Ze huilde bijna geluidloos. De tranen drupten over haar wangen. Een Amerikaanse hield haar troostend vast. Daarna nam ik haar bij de hand mee naar binnen.
Het meisje heb ik niet meer teruggezien en dat leek me wel verstandig. Toch even navragen…
Het zijn de ouderen, die met lepra wonden komen. Ze zijn altijd vriendelijk en dankbaar, ook al doet het pijn. En als ik Swahili spreek, dan geeft dit te denken, maar wordt altijd ontvangen met een glimlach en een hartelijke begroeting terug…dus wie weet een welkome afleiding.
Als de wondverzorging gedaan is, ga ik de verpleegkundige die de consulten doet helpen.
Dit houdt in: de bloeddruk meten en de temperatuur opnemen onder de arm.
Er komen soms maar weinig mensen met lichamelijke klachten.
Het bezoek aan de dokter en/of verpleegkundige kost 50 Shilling ( 50 eurocent) De mensen hebben dit vaak niet. Dus gaan ze niet.
Een jongetje van een jaar of 6 keek altijd bang als hij de pijnlijke brandwond op zijn been liet verzorgen.
Tijdens mijn wandelingetjes naar zee, kwam hij telkens naar me toe rennen en stak trots zijn been naar me uit. Ik bewonderde de kleiner wordende wond en stak mijn duim in de lucht en vroeg hem nogmaals naar het MC te komen. Zoals gewoonlijk sprak hij geen woord, maar met een vrolijk gezicht keek hij me na.
Vrijdag 11-01:
Op weg naar school. Het flesje melk voor de teacher gelukkig niet vergeten. Een vogel, te vergelijken met een merel, maar dan helemaal zwart, ook de snavel en de pootjes volgde bekeek me vanaf een elektriciteitskabel. ( African Drongo ?)
En een prachtige vlinder fladderde een stukje met me mee. Een Koninginnepage, en anders leek ze er wel heel veel op.
Dit keer hoorde ik niet het opdreunen der cijfers, maar een bekend geroezemoes. Dit betekende wanorde. En jawel, de assistente had er net zoals de kinderen genoeg van. Zij had het druk met haar mobieltje en de kinderen met elkaar.
Ik ging op het lage bankje zitten met mijn knieën net niet tegen mijn neus. Aan weerskanten kwamen een paar jongentjes zitten en één wurmde zich op mijn schoot. Met de kinderen rondom en op me probeerde ik tot 10 te tellen in Swahili. Dit vonden ze vermakelijk. Maar niet voor lang.
Wat nu, paraplu…
Een liedje zingen is misschien wel wat. Het liefst in Swahili voor de allerkleinsten.
De juf straalde zowaar toen ik haar vroeg met de kinderen voor mij te zingen en ze zette in. De kinderen zongen uit volle borst.
En daar ging de bel…speelpauze! De kinderen wisten niet hoe snel ze naar buiten moesten rennen.
Behalve de kluwe aan mijn armen en benen. Wat zijn ze toch blij met een beetje aandacht.
Na de pauze begon de gymles.
De teacher had ze goed onder de duim. Kringspelletjes. Kruiwagentje spelen en kikkersprongen maken.
De jongens en de meisjes werden apart in rijen opgesteld. Ze hielden elkaar bij de heupen vast. De eerste jongen en het eerste meisje hielden elkaars handen vast en stonden tegen over elkaar. Touwtrekken zonder touw, om zomaar te zeggen. Na een kort gevecht vielen ze als domino stenen om en hadden ze de grootste lol, inclusief de teacher, juffie en ik. Dikke pret voor iedereen!

In de middag even schoonspoelen onder de douche van Isabel en daarna een duik in het zwembad.
Het contrast bezorgde me schuldgevoel…maar het zorgde er ook voor dat ik tot rust kon komen.
Op het strand komen 4 middelgrote leuke bruine honden op me af draven.
De Nederlandse eigenaresse Jolande was erg aardig. Terwijl we stonden te praten, kwam er een visser bij ons staan. Hij had crocodile-fish te koop. Hij legde 3 flinke vissen op een rieten tas. Nog niet eerder, kreeg ik zulke vissen te zien. Plat ,donkergrijs en vlijmscherpe tanden in een grote bek. En ik kan het ook niet helpen…ik vond ze very ugly. Alsof ze uit de diepzee kwamen…
Er zwemmen hier veel roofvissen en dit was er één soort van.
Ik moest aan de vis denken, die ik een paar avonden tevoren in de koelkast heb ontmoet.. Terwijl ik bukte om een fles water uit de koelkast te pakken ,viel het deurtje van het vriesvak open en stond ik oog in oog met de vis.
De vis baarde me zorgen. Want eens zou er iets van op mijn bord komen te liggen. Nou lust ik best vis….maar jaren geleden heb ik ervaren, dat ik geen hap door mijn keel krijg als de vis me op een bord aan ligt te staren. Zelfs als ik het hoofd bedekte, lukte het niet.
Bij thuiskomst rook ik de geur van gebakken vis.
Phoebe en mama Betty zitten op een laag krukje. Een op lage pootjes verhoogde pot met roodgloeiende hete kolen is het “fornuis” en hierop stond de pan.
Mama Betty maakte ugali en in de pan met olie lag de vissenkop. Prachtig bruin gefrituurd, dat wel.
Maar wie zal hem krijgen…
Gelukkig…hij lag op het bord naast me. Slinks, keek ik even naar opzij en zag de scherpe tandjes.
Eigenlijk had ik het kunnen weten…Phoebe, heeft me altijd behoed voor gedoe rondom beenderen e.d. Slechts één keer heb ik iets in zijn geheel doorgeslikt, omdat ik niet durfde te kauwen. Deze tip las ik in het reisverslag van Annelous vanuit Uganda. Zo moeder, zo dochter…
Phoebe kookt prima en elke avond hebben we mango en ander fruit.
12 mango’s voor 70 Shilling, dat is 70 cent.
De vis was heerlijk krokant. Oppassen, vanwege de graten. Helaas glipte er één door mijn keel, maar gelukkig niks meer van gemerkt.
Za Za de kakkerlak is niet meer. Welnu, waarschijnlijk zijn er genoeg nakomelingen.
De bush-baby’s hadden een feestje vannacht. Er werd volop op het dak geswingd en gesprongen.
Midden in de nacht hoorde ik zelfs pastoor Stanley mijn favoriete lied “ I am so happy” (Joy,Philiphian 4;4 bijbel)zingen. Dat was nog eens iets anders dan de gebeden van de moslims.
De volgende morgen vertelde ik dit aan Phoebe. Zij keek zeer verwonderlijk en schaterlachte. Waarop ik haar probeerde te overtuigen. Het was echt onmogelijk.
Pastoor Stanley woonde een paar kilometer verderop.
De malaria tabletten…? Of gedroomd?