Diani Beach
Door: Willeke Zeijlemaker
Blijf op de hoogte en volg Willeke
07 Februari 2013 | Kenia, Mombassa
Zaterdag: 12 -01-2013
Vandaag een vrije dag. Phoebe en ik, samen op pad met de matatu. Ukunda, Diani Beach is de bestemming.
Via een smal geitenpaadje liepen we tussen de kokospalmen door. Bij de huisjes van rode klei met daken van gedroogde palmbladeren staan bananenplanten. Frisse groene bladeren, maar geen banaan te zien.
Eenmaal op de hoofdweg moet je op je hoede zijn voor langs scheurend verkeer. Zelfs als je in de berm loopt, gaan de auto’s en de piki-piki’s rakelings langs je heen.( piki-piki = de motorcycle, de boda boda is de bestuurder hiervan).
Onbereikbaar voor mij liepen een geit met 2 huppelende jonge geitjes midden op de weg. Ze trokken zich niets aan van een snel naderende jeep. Deze minderde op tijd vaart en ik kon weer ademhalen.
Er was geen bushalte, maar Phoebe wist onder welke mangoboom we moesten staan om de matatu te doen stoppen. We hoefden niet lang te wachten.
Het is altijd een geworstel om tussen de stoeltjes door een duik te nemen achterin het busje. De chauffeur en de bijrijder van de matatu denken in geld en niet “in” mensen. Zodra we binnen waren, trapte de chauffeur op het gaspedaal. Bij het optrekken raakte mijn hoofd het dak niet bepaald zachtzinnig. Het zou nu handig zijn, als wij net zoals een schildpad, hoofd en hals in konden trekken.
Even later verplaatsten we ons 2 stoelen naar voren. Dit was een goede zet, want na een paar keer stoppen telde ik op zijn minst 25 mensen in de matatu. Een vrouw hing zelfs gedeeltelijk met haar achterste naar buiten. De deur kon niet meer dicht.
We stapten uit in Ukunda op een centraal punt. Een boda-boda hield ons aan. De keus was snel gemaakt…Even geen gedrang. Gedrieën pruttelden we naar Diani Beach. De piki-piki moest even op gang komen.
Nooit gedacht dat ik dit ooit zou doen. Maar in Kenia blijk ik in staat om makkelijk mijn grenzen te verleggen, flexibel als ik ben... De motor heb ik jaren geleden namelijk afgezworen, nadat een hartsvriendin van Lenny en mij, een fataal motorongeluk kreeg.
We waren snel bij Diani Beach. We kozen voor een rustige strandopgang.
Een vrouwelijke Masai scande ons op verborgen wapens voordat we het strand op mochten.
Het parelwitte strand en de zee… zo helder blauw…zo zacht groen…geen wolkje in de lucht…Het was alsof we een plaatje uit een reisgids binnenstapten.
Hier was het zichtbaar en voelbaar dat we ons bevonden ter hoogte van de evenaar. De zon stond bijna recht boven onze hoofden te branden.
We wilden iets drinken voordat we de zee in gingen.
Bij het restaurant kozen we voor een schaduw plekje onder een boom op het strand, zodat we alles rustig op ons in konden laten werken. Dit plaatje wilde ik nooit meer vergeten.
Phoebe, alert als altijd, keek gevoelsmatig achterom en vroeg aan een ober waarom al het personeel op rij, naar de boom waar wij onder zaten keek.
“Het is niets”, werd er gezegd. Wij genoten verder van ons uitzicht. Er ontstond wat rumoer achter ons en het publiek begon nu boven ons hoofd te wijzen. Phoebe schoot overeind en verzocht me in Swahili dringend mee te komen. Boven ons hoofd gleed een fel lichtgroen gekleurde boomslang vlotjes van tak drie naar tak twee, om vervolgens vanaf tak één wel erg dichtbij te komen.
Ik wilde blijven en foto’s maken, maar Phoebe was onverbiddelijk. De slang kon weleens giftig zijn. Wegwezen dus!
Nadat we onze mangojuice hadden gedronken, lokte het warme heldere water.
Kleine glanzende visjes zwommen langs onze benen terwijl we naar een gebakend vlot liepen. Een jonge vrouw kwam ons gezelschap houden. Aardig, maar we moesten nu wel de tassen in de gaten houden…
We kregen meer gezelschap. Een grote grijze krab was op het vlot geklommen. Met priemende ogen op steeltjes hield hij de wacht bij onze tassen. Ondertussen kreeg Phoebe zwemles van mij.
Het werd vloed. Aangezien Phoebe niet kon zwemmen, was ik blij dat ik het snel stijgende water op tijd in de gaten had.
De tassen hielden we boven ons hoofd toen we ons al wadend naar het inmiddels verder gelegen strand begaven.
We wandelden een flink stuk over het strand en door het water. Tussen de licht wuivende palmbladeren pronkte een moskee.
Een man verkocht ons een kokosnoot. Hij kapte de groene bovenkant van een kokosnoot af, zodat we de heldere kokosmelk eruit konden drinken. De kokos kregen we mee. Dit kon Phoebe gebruiken om in de chapati te verwerken.
( chapati = zien eruit als pannenkoeken, geserveerd met bruine bonen of linzen)
Glanzende donkergrijze meeuwen vlogen op en daalden voor ons neer. We liepen terug naar het restaurant om iets te gaan eten.
Een vriendelijke Masai krijger kwam naar ons toe. Hij wilde wel met me op de foto. Al gauw was het duidelijk, dat het hem om geld te doen was. 50 shilling gaf ik hem. Ik had verder alleen briefjes van 1000 en dat ging zelfs mij te ver.
Beledigd liep hij weg. Om vervolgens terug te komen, om zijn excuses aan te bieden. Toen vielen de enorme gaten in zijn immens uitgezakte oorlellen me op. De oorbellen en de zwaartekracht hadden hun werk gedaan.
Phoebe vertelde dat de Masai geen gaatjes prikken maar snijden.
De loensende blik van de Masai was niet te volgen, dus richtte ik mijn ogen ietwat onbeschaamd op de lellen. Hij kreeg van Phoebe nog eens 100 shilling.
De Masai krijger was aangesteld door het restaurant om de toeristen tegen ongenode gasten te beschermen. Zoals verkopers van kammen, doeken, vissen, sleutelhangers e.d. Eerder had ik gezien, dat hij een jonge Keniaan, die te dicht bij een toerist kwam, een tik gaf met zijn stok.
Na de lunch vertrokken we. De boda-boda stond ons al op te wachten. Nog even een foto maken van een Vervet Monkey. Voor Phoebe niets bijzonders, maar voor mij wel.
Even naar de supermarkt. De boda-boda wachtte geduldig op ons. Met 2 volle tassen achterop vervolgden we onze reis op de piki-piki.
Helaas was het te ver om zo naar huis te gaan. We moesten vanaf Ukunda verder met de matatu.
Terwijl we wachtten probeerde een jongen met rasta haar me een kam met lange tanden te verkopen.
Ik wees hem op mijn te korte haar .Hij vond dat ik hem toch echt moest kopen, anders zou hij moeten bedelen. Toen kwam de matatu.
Waar al die mensen plotseling vandaan kwamen weet ik niet, maar het leek wel een invasie op de al overvolle matatu. Phoebe wenkte me dicht achter haar te blijven. Het was een knap staaltje elleboogwerk van ons. We stonden bijna vooraan toen we van richting veranderden. Phoebe loodste me naar links. Een man hield de deur uitnodigend open, maar alleen voor ons. De jongen met rasta haar zag ik tot mijn verbazing voorin de auto zitten. Hij stapte uit en ik werd er door Phoebe ingeduwd. En zo gebeurde het dat we zomaar het beste plekje in het busje hadden.
Waar hadden we dit aan te danken…? Het kwartje viel al gauw. Ze wilden beiden geld zien. Phoebe zei me hoeveel shilling me dit ging kosten. Trots was ik niet op mezelf, want ik had zonder het me direct te realiseren meegedaan aan omkoperij.
Het werd een onvergetelijke dag voor Phoebe en mij.
Deze avond en nacht werd er een Islamitische bruiloft gevierd.
De muziek overstemde de cicaden en de krekels.
Vandaag een vrije dag. Phoebe en ik, samen op pad met de matatu. Ukunda, Diani Beach is de bestemming.
Via een smal geitenpaadje liepen we tussen de kokospalmen door. Bij de huisjes van rode klei met daken van gedroogde palmbladeren staan bananenplanten. Frisse groene bladeren, maar geen banaan te zien.
Eenmaal op de hoofdweg moet je op je hoede zijn voor langs scheurend verkeer. Zelfs als je in de berm loopt, gaan de auto’s en de piki-piki’s rakelings langs je heen.( piki-piki = de motorcycle, de boda boda is de bestuurder hiervan).
Onbereikbaar voor mij liepen een geit met 2 huppelende jonge geitjes midden op de weg. Ze trokken zich niets aan van een snel naderende jeep. Deze minderde op tijd vaart en ik kon weer ademhalen.
Er was geen bushalte, maar Phoebe wist onder welke mangoboom we moesten staan om de matatu te doen stoppen. We hoefden niet lang te wachten.
Het is altijd een geworstel om tussen de stoeltjes door een duik te nemen achterin het busje. De chauffeur en de bijrijder van de matatu denken in geld en niet “in” mensen. Zodra we binnen waren, trapte de chauffeur op het gaspedaal. Bij het optrekken raakte mijn hoofd het dak niet bepaald zachtzinnig. Het zou nu handig zijn, als wij net zoals een schildpad, hoofd en hals in konden trekken.
Even later verplaatsten we ons 2 stoelen naar voren. Dit was een goede zet, want na een paar keer stoppen telde ik op zijn minst 25 mensen in de matatu. Een vrouw hing zelfs gedeeltelijk met haar achterste naar buiten. De deur kon niet meer dicht.
We stapten uit in Ukunda op een centraal punt. Een boda-boda hield ons aan. De keus was snel gemaakt…Even geen gedrang. Gedrieën pruttelden we naar Diani Beach. De piki-piki moest even op gang komen.
Nooit gedacht dat ik dit ooit zou doen. Maar in Kenia blijk ik in staat om makkelijk mijn grenzen te verleggen, flexibel als ik ben... De motor heb ik jaren geleden namelijk afgezworen, nadat een hartsvriendin van Lenny en mij, een fataal motorongeluk kreeg.
We waren snel bij Diani Beach. We kozen voor een rustige strandopgang.
Een vrouwelijke Masai scande ons op verborgen wapens voordat we het strand op mochten.
Het parelwitte strand en de zee… zo helder blauw…zo zacht groen…geen wolkje in de lucht…Het was alsof we een plaatje uit een reisgids binnenstapten.
Hier was het zichtbaar en voelbaar dat we ons bevonden ter hoogte van de evenaar. De zon stond bijna recht boven onze hoofden te branden.
We wilden iets drinken voordat we de zee in gingen.
Bij het restaurant kozen we voor een schaduw plekje onder een boom op het strand, zodat we alles rustig op ons in konden laten werken. Dit plaatje wilde ik nooit meer vergeten.
Phoebe, alert als altijd, keek gevoelsmatig achterom en vroeg aan een ober waarom al het personeel op rij, naar de boom waar wij onder zaten keek.
“Het is niets”, werd er gezegd. Wij genoten verder van ons uitzicht. Er ontstond wat rumoer achter ons en het publiek begon nu boven ons hoofd te wijzen. Phoebe schoot overeind en verzocht me in Swahili dringend mee te komen. Boven ons hoofd gleed een fel lichtgroen gekleurde boomslang vlotjes van tak drie naar tak twee, om vervolgens vanaf tak één wel erg dichtbij te komen.
Ik wilde blijven en foto’s maken, maar Phoebe was onverbiddelijk. De slang kon weleens giftig zijn. Wegwezen dus!
Nadat we onze mangojuice hadden gedronken, lokte het warme heldere water.
Kleine glanzende visjes zwommen langs onze benen terwijl we naar een gebakend vlot liepen. Een jonge vrouw kwam ons gezelschap houden. Aardig, maar we moesten nu wel de tassen in de gaten houden…
We kregen meer gezelschap. Een grote grijze krab was op het vlot geklommen. Met priemende ogen op steeltjes hield hij de wacht bij onze tassen. Ondertussen kreeg Phoebe zwemles van mij.
Het werd vloed. Aangezien Phoebe niet kon zwemmen, was ik blij dat ik het snel stijgende water op tijd in de gaten had.
De tassen hielden we boven ons hoofd toen we ons al wadend naar het inmiddels verder gelegen strand begaven.
We wandelden een flink stuk over het strand en door het water. Tussen de licht wuivende palmbladeren pronkte een moskee.
Een man verkocht ons een kokosnoot. Hij kapte de groene bovenkant van een kokosnoot af, zodat we de heldere kokosmelk eruit konden drinken. De kokos kregen we mee. Dit kon Phoebe gebruiken om in de chapati te verwerken.
( chapati = zien eruit als pannenkoeken, geserveerd met bruine bonen of linzen)
Glanzende donkergrijze meeuwen vlogen op en daalden voor ons neer. We liepen terug naar het restaurant om iets te gaan eten.
Een vriendelijke Masai krijger kwam naar ons toe. Hij wilde wel met me op de foto. Al gauw was het duidelijk, dat het hem om geld te doen was. 50 shilling gaf ik hem. Ik had verder alleen briefjes van 1000 en dat ging zelfs mij te ver.
Beledigd liep hij weg. Om vervolgens terug te komen, om zijn excuses aan te bieden. Toen vielen de enorme gaten in zijn immens uitgezakte oorlellen me op. De oorbellen en de zwaartekracht hadden hun werk gedaan.
Phoebe vertelde dat de Masai geen gaatjes prikken maar snijden.
De loensende blik van de Masai was niet te volgen, dus richtte ik mijn ogen ietwat onbeschaamd op de lellen. Hij kreeg van Phoebe nog eens 100 shilling.
De Masai krijger was aangesteld door het restaurant om de toeristen tegen ongenode gasten te beschermen. Zoals verkopers van kammen, doeken, vissen, sleutelhangers e.d. Eerder had ik gezien, dat hij een jonge Keniaan, die te dicht bij een toerist kwam, een tik gaf met zijn stok.
Na de lunch vertrokken we. De boda-boda stond ons al op te wachten. Nog even een foto maken van een Vervet Monkey. Voor Phoebe niets bijzonders, maar voor mij wel.
Even naar de supermarkt. De boda-boda wachtte geduldig op ons. Met 2 volle tassen achterop vervolgden we onze reis op de piki-piki.
Helaas was het te ver om zo naar huis te gaan. We moesten vanaf Ukunda verder met de matatu.
Terwijl we wachtten probeerde een jongen met rasta haar me een kam met lange tanden te verkopen.
Ik wees hem op mijn te korte haar .Hij vond dat ik hem toch echt moest kopen, anders zou hij moeten bedelen. Toen kwam de matatu.
Waar al die mensen plotseling vandaan kwamen weet ik niet, maar het leek wel een invasie op de al overvolle matatu. Phoebe wenkte me dicht achter haar te blijven. Het was een knap staaltje elleboogwerk van ons. We stonden bijna vooraan toen we van richting veranderden. Phoebe loodste me naar links. Een man hield de deur uitnodigend open, maar alleen voor ons. De jongen met rasta haar zag ik tot mijn verbazing voorin de auto zitten. Hij stapte uit en ik werd er door Phoebe ingeduwd. En zo gebeurde het dat we zomaar het beste plekje in het busje hadden.
Waar hadden we dit aan te danken…? Het kwartje viel al gauw. Ze wilden beiden geld zien. Phoebe zei me hoeveel shilling me dit ging kosten. Trots was ik niet op mezelf, want ik had zonder het me direct te realiseren meegedaan aan omkoperij.
Het werd een onvergetelijke dag voor Phoebe en mij.
Deze avond en nacht werd er een Islamitische bruiloft gevierd.
De muziek overstemde de cicaden en de krekels.
-
10 Februari 2013 - 13:01
Lenny:
Hoi schat, ik heb tijdens het lezen weer een heel mooie film gezien.
Dank je wel,
Liefs, Len -
20 Maart 2013 - 11:56
Leendert Roseboom:
Willeke, leuk om te lezen, wij waren daar ook echter op vakantie in februari- gevaren in een uitgeholde mango boom catamaran met de plaatselijke bevolking- fantastische ervaring!
succes verder met je vrijwilligerswerk
Leendert Roseboom
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
